 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Сьветлае памяці Б. Вержбаловіч
|
Сьмерць ня гасіць сьвятла, яна толькі
гасіць лямпу, бо прыйшло сьвітаньне.
|
|
Р. Тагор
|
Мы знаем – час плыве,
па кроплі кропля, ў змрок.
У кволай чары рук яго не утрымаеш.
Налета – ў цішыні
прысадаў і муроў
ён расьцьвіце мо зноў,
але ўжо іншым маем...
Дык так сплялося, што –
ці хочацца, ці не –
ісьці кудысь Туды
нам з часам па дарозе.
Вось мы й брыдзём сабе,
а ў плаўкім тумане
абапал –
то цьвітуць, то адцьвітаюць лозы.
Парыпвае, хрумсьціць
падмоклы, востры жвір,
сабакам верным сьцень
туляецца пры боку.
I добра...
Толькі менш
тых зораў у крыві
і зораў уваччу
із кожным новым крокам...
«Memento mori», – гуў калісь,
загнаны ў кут
жудою небыцьця,
наш сьвет па цёмных норах.
Яшчэ й цяпер парой
на зблытаным утку
бярэ ён зноў снаваць
сваё «Мэмэнто моры».
Ды іншыя мы ўжо...
У вецер із зарой
імкнёмся мы зь вясной зялёнаю
у згодзе,
бо ведаем, што хоць калісьці
і памром –
«Жыцьцё – нішто, як сьмерць,
а сьмерць – жыцьцё!»
I годзе.
1943–1996
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
